In het hele land worstelen gemeenten met hun begroting. De tekorten in het sociaal domein lopen op, en het vooruitzicht van het ravijnjaar 2026 maakt het alleen maar erger. Overal verschijnen woorden als ombuigingen, taakstellingen en herprioritering — ambtelijke taal voor één ding: bezuinigingen.
En die bezuinigingen raken niet de randen, maar het hart van onze samenleving: de sociale basis. Sociaal werk, welzijn, mantelzorgondersteuning, buurtinitiatieven, vrijwilligers — juist die voorzieningen die het mogelijk maken dat mensen zelfstandig kunnen blijven wonen en dat mantelzorgers het volhouden.
Terwijl Den Haag volhoudt dat mensen “langer thuis” moeten blijven wonen, wordt lokaal precies de steun weggesneden die dat mogelijk maakt. Minder buurthuizen, minder sociaal werk, minder tijd om te signaleren en te ondersteunen. De gevolgen voelen we als mantelzorgers als eersten: meer druk, minder hulp, en steeds vaker het gevoel er alleen voor te staan.
De decentralisaties van 2015 hebben gemeenten verantwoordelijk gemaakt voor zorg en ondersteuning, maar zonder voldoende budget. Al jaren teren gemeenten in op reserves om gaten te dichten. Nu die op zijn, moeten ze snijden — niet omdat ze willen, maar omdat ze moeten. En wat verdwijnt, is niet alleen geld, maar menselijk contact.
Lees hier het volledige artikel.