In de palliatieve en terminale zorg ervaren we iedere dag de kwetsbaarheid van het leven. We zijn getuige van afscheid, verdriet, maar ook van liefdevolle momenten en verbinding. Het is een voorrecht om in die laatste fase van iemands leven nabij te mogen zijn. Tegelijkertijd vraagt dit intensieve werk veel van ons als professionals.
Zorgen voor mensen in hun laatste levensfase raakt ons diep. We vangen tranen op, zijn stil bij het afscheid en proberen ruimte te maken voor de emoties van naasten. Maar waar laten wij zelf onze emoties? Het risico is groot dat we ‘professioneel’ blijven en onze eigen gevoelens parkeren. Op de lange termijn kan dit leiden tot vermoeidheid, morele stress of zelfs uitval.
In een sector waar de patiënt/cliënt/bewoner altijd op de eerste plaats komt, voelt het soms bijna egoïstisch om aandacht te vragen voor jezelf. Toch is zelfzorg geen luxe, maar een voorwaarde om duurzaam goede zorg te kunnen blijven geven. Pas wanneer wij stevig staan, kunnen we anderen dragen.
In ons werk worden we regelmatig geconfronteerd met situaties die emotioneel zwaar kunnen zijn. Het is daarom belangrijk dat we oog hebben voor manieren om hiermee om te gaan en elkaar te ondersteunen.
Lees hier het volledige artikel.