In Nederland kraakt de hele zorgketen. Van wijkverpleging tot GGZ, van verpleeghuiszorg tot spoedzorg. En zodra er ergens één schakel hapert, gebeurt telkens hetzelfde: De last komt terecht bij mantelzorgers. Niet omdat ze dat willen. Maar omdat beleid – landelijk én lokaal – vaak wordt gemaakt op basis van aannames in plaats van feiten.
Rijk en gemeenten bouwen op ficties, niet op de realiteit
Het Rijk stuurt al jaren op “langer thuis wonen”. Gemeenten moeten dat uitvoeren. Maar beide niveaus vergeten dezelfde cruciale vraag:
Kan de zorgketen dat op dit moment überhaupt aan? Alles wijst erop dat het antwoord nee is:
– Thuiszorg kan routes niet rond krijgen.
– Respijtzorg is schaars.
– Verpleeghuizen hebben wachtlijsten of opnamestops.
– Wmo-teams werken onder budgetdruk.
– De GGZ is overbelast.
– Huisartsen hebben patiëntenstops.
Toch blijft beleid doen alsof mantelzorgers die gaten wel opvangen. Maar die gaten worden steeds groter – en de mensen die ze moeten dichten steeds vermoeider.
Lees hier het volledige artikel.