Een nieuwe heup of knie. Metalen plaatjes of schroeven na een botbreuk. Een pacemaker. Talloze mensen hebben lichaamsvreemd materiaal in hun lichaam. Maar de regeneratieve geneeskunde is op zoek naar slimmer materiaal. Slim materiaal?
Een van de manieren waarmee de *regeneratieve (*Letterlijke betekenis:vervangende) geneeskunde ons lichaam wil helpen beschadigingen duurzaam te herstellen is om (onderdelen) van weefsels te maken in het laboratorium. Dat klinkt eenvoudig, maar is het niet. Weefsels bestaan uit verschillende celtypen met specifieke functies die op een strak gereguleerde manier zijn georganiseerd in een driedimensionale structuur. Probeer dat maar eens na te maken! Waar begin je dan mee? Onderzoekers beginnen vaak met een stukje voorgevormd materiaal, een mal, waarop zij cellen laten groeien. Het materiaal zorgt voor de driedimensionale structuur, maar het juiste materiaal kan ook de levensvatbaarheid en de uitgroeimogelijkheden van de cellen vergroten. Maar wat is dan het juiste materiaal?
Eisenpakket
Ten eerste moet het materiaal voldoen aan een aantal basisvoorwaarden. In veel gevallen wordt het met de cellen mee in het lichaam ingebracht. Het mag dus vooral geen afstotingsreactie oproepen, en moet in sommige gevallen biologisch afbreekbaar zijn. Materiaal dat wordt gebruikt om onderdelen van ons hart of onze bloedvaten te herstellen moet bovendien bestand zijn tegen voortdurend veranderende druk. Het moet daarom ook elastisch, sterk en duurzaam zijn. Het mag geen trombose (bloedstolling) veroorzaken en niet vatbaar zijn voor verkalking. Alsof dat nog niet genoeg is, moet het materiaal ook uitermate geschikt zijn voor het hechten, groeien, ontwikkelen en driedimensionaal organiseren van cellen. Een beetje zoals in het lichaam.
Lees hier het volledige artikel.