Hoe zorg je ervoor dat mensen in de stad mentaal gezond blijven? Tijdens een bijeenkomst over sociale verbinding en mentale gezondheid werd ik weer even geconfronteerd met het contrast tussen ‘de academie’ en ‘de dagelijkse praktijk’. Hoe maak je als wetenschapper het verschil om mensen mentaal gezond te maken, terwijl wetenschappelijk onderzoek om geduld vraagt?
Mijn eerste baan nadat ik afstudeerde was bij team ‘zorgtoeleiding’ van een grote Amsterdamse GGZ-instelling. Dit team leverde ‘bemoeizorg’: psychische zorg aan hen die het nodig hebben, maar uit zichzelf niet bij hulpverlening terecht komen. Bijvoorbeeld omdat ze door hun psychische klachten zorgmijdend zijn. Of omdat ze door sociale omstandigheden, zoals dakloosheid, moeilijk op afspraken kunnen komen.
“Bij mijn eerste baan zag ik patiënten niet alleen in de spreekkamer, maar ook bij hen thuis, in buurthuizen, of op de daklozenopvang.”
Junus van der Wal voor NEMO Kennislink
De wetenschap heeft ook altijd als doel om bij te dragen aan de maatschappij, maar de opbrengst hiervan is niet dagelijks bij te houden. Nee, wetenschap is een sport van de lange adem. Je bedenkt wat je wil onderzoeken, dit stem je af met je collega-wetenschappers, verzamelt data, doet de analyses, en voor je het weet ben je alweer een (paar) jaar verder…