Kraakt en piept de transitie in de jeugd- en langdurige zorg of creëren zwartkijkers een millenniumsyndroom? Uiteenlopende partijen in het veld zijn bang dat de overheveling naar gemeenten en de zorgverzekeraars per 1 januari a.s. uitloopt op een chaos. De roep om een noodwet of uitstel komt niet van de minsten in zorgland. Volgens de verantwoordelijk bewindspersonen en gemeentebestuurders zal het zo’n vaart niet lopen. Den Haag (VWS, VenJ en BZK met als twaalfde departement de Vereniging van Nederlandse Gemeenten) doet zijn uiterste best met de hakken over de jaargrens te komen.
Torenhoge ambities
De met de decentralisatie beoogde resultaten zijn niet gering. Betere zorg en dichtbij. Geen schotten meer maar integraal op lokaal niveau maatwerk leveren. De wijkteams en wijkverpleegkundige als panacee voor alle kwalen. De mens centraal in plaats van de systemen. Forse bezuinigingen kunnen de ambities niet bedreigen. En essentieel de samenhang met de Kabinetsplannen om sterke gemeenten (100+) te vormen, zodat een daadkrachtig lokaal bestuur berekend is op de taken die wachten. Zo wordt de decentralisatie in het sociale domein ook een revival van de lokale democratie.
Millenniumsyndroom
Met nog drie maanden te gaan, gaat het vooral over de vraag of de continuïteit van de zorg voor jong en oud nog geborgd is. Heeft de cliënt enig idee wat er aan de hand is? Hoe verhouden gemeentelijke bezuinigingen zich tot de rijkskortingen en hoe de gemeentelijke apparaatskosten tot die van de zorgkantoren? Hoe zit het nu precies met de wijkverpleging? Met wie sluiten verzekeraars contracten of is dat, gegeven de keuzevrijheid van cliënten, niet relevant? Hoe staat het met de al dan niet gewenste wachtlijsten?
Lees hier het volledige artikel.