Het grootste mantelzorgcompliment kreeg ik ongeveer drie jaar geleden van mijn moeder, in het bijzijn van een zorgverlener, toen ik met volle tassen met boodschappen bij haar de woonkamer instapte: “Wat zit je haar smerig.” Ook dat nog, dacht ik, want ik had door en wind van de auto naar haar appartement gelopen, zonder paraplu, omdat ik mijn handen vol had.
Mijn moeder en ik beoefenden vaak de sport koorddansen. Vermoeiend hoe wij met elkaars gedrag en haaks op elkaar staande karakters moesten omgaan. Ik ervaar dat ik jarenlang degene ben die haar uitlatingen heeft ‘geslikt’, voor de lieve vrede … Dit viel mij vaak zwaar, vooral als buitenstaanders zeiden dat mijn moeder zo’n lieve vrouw is.
Haar vasculaire dementie die bovenop ‘de Alzheimer’ kwam te zitten, heeft de licht autistische kenmerken van mama, de tunnelvisie in haar denken en handelen de laatste jaren versterkt. Dit complexe gedrag was vaak erg vermoeiend in de omgang met haar, niet alleen voor haar hulpverleners, maar ook voor mij.
Nog meer complimenten kreeg ik van mijn moeder:
“Wat ben je laat, ik dacht dat je niet meer zou komen.”
“Waar moet jij het nou druk mee hebben?”
“Wie doet dan de was?” Als ik zei dat ik op vakantie zou gaan.
“Je hebt dezelfde lelijke nek als je vader.” Au!
Gelukkig maar dat mama nu niet meer opmerkt dat mijn hals door meerdere rimpels nog lelijker is geworden. Iets waar ik zelf helemaal geen last van heb.
Lees hier het volledige artikel.