De ziekte van Graves is een auto-immuunziekte waarbij het immuunsysteem het gezonde weefsel van de schildklier aanvalt. Dit leidt tot een overactieve schildklier (hyperthyreoïdie), een aandoening waarbij de schildklier te veel schildklierhormonen produceert. Deze hormonen reguleren het metabolisme, de snelheid waarmee het lichaam voedsel omzet in energie. De ziekte is genoemd naar de Ierse arts Robert Graves, die de aandoening in de 19e eeuw beschreef.
De rol van de schildklier
De schildklier is een kleine, vlindervormige klier aan de voorkant van de hals. Hij speelt een cruciale rol in het reguleren van het metabolisme door de afgifte van hormonen, die bijna elk orgaan in het lichaam beïnvloeden en processen aansturen zoals hartslag, spierkracht en temperatuurregulatie. Wanneer de schildklier overactief is, zoals bij de ziekte van Graves, raakt deze balans verstoord, met uiteenlopende gevolgen voor de gezondheid.
De overproductie van schildklierhormonen beïnvloedt onder andere:
- Het hart: Een snelle hartslag (tachycardie) en in ernstigere gevallen hartritmestoornissen.
- De spieren: Zwakte van skeletspieren, wat dagelijkse activiteiten kan bemoeilijken.
- De botten: Verhoogd risico op osteoporose door verhoogde botafbraak.
- De huid: Soms kan er een verdikking en roodheid ontstaan op de schenen, bekend als pretibiaal myxoedeem.
- De ogen: Bij een derde van de patiënten ontwikkelt zich een aandoening die bekendstaat als Graves’ orbitopathie. De oogziekte van Graves is de meest voorkomende oogkasaandoening. Het is tevens de meest voorkomende oorzaak van uitpuiling van de ogen. De oogziekte van Graves ontstaat door een afweerreactie (auto-immuun ontsteking) tegen de schildklier en soms ook tegen het oogkasweefsel.
Lees hier het volledige artikel.