Kwade vrouw houdt hand op als stoptekenDe Nationale ombudsman stelde kortgeleden vast dat veel zorgkantoren geregeld in de fout gaan, zich onbeschoft opstellen en doodeenvoudig fouten opeenstapelen. Naar aanleiding van dat artikel ontving Thuiszorgnieuws een reeks van klachten over het gedrag van zorgkantoren. Zo zag Zorgkantoor van Univé kans om een MS-patiënt jarenlang te overladen met administratieve rompslomp, een uiteindelijke goedkeuring en dan toch weer vragen om nieuwe gegevens over dezelfde zaak.
Uit verscheidene hoeken klinkt regelrechte wanhoop over de enorme bureaucratie en de vaardigheid om cliënten op te zadelen met administratie waarvan je de vraag voelt opkomen of het geen werk is voor het kantoor zelf. Weliswaar is men soms blij dat de Nationale Ombudsman zich om hen bekommert maar de vraag is hoelang dat zo duurt.
Er kwam een regelrechte wanhoopskreet binnen van iemand die een dochter heft met een dubbele handicap en die zelf hartpatiënt is. Zij ziet de bergen administratie waaraan zij moet voldoen niet meer zitten. Drie jaar lang heeft zij al een advocaat in de arm genomen, zonder merkbaar resultaat.
Slordig kwam het verhaal over van een mevrouw die van de dokter te horen had gekregen dat zij ongeneeslijk ziek was. Het zorgkantoor had 13 weken nodig om te beslissen over het palliatief terminale budget. Zoals zij het zelf uitdrukte:” Normaal gesproken ben je dan dus al dood.” De zorgmap kreeg zij binnen na 8 maanden. In driekwart jaar tijd ontving zij ongeveer tien keer een “ definitieve beschikking”.
Dat zij de hele periode toch goed is doorgekomen, heeft zij naar eigen zeggen te danken aan de SVB. In het hele verhaal kwam het CIZ er goed af maar in een andere situatie bepaald niet. De indienster had het CIZ ingelicht over het feit dat het relatief goed met haar ging en dat het zorgbudget wel wat lager kon. Aan de telefoon werd haar eenvoudig weg verteld dat ze eigenlijk ook al overleden had moeten zijn. “ We kennen zo’n hoog budget toe omdat we erop rekenen dat de client binnen 3 maanden overlijdt”, was de reactie. De desbetreffende mevrouw van het CIZ zei dat allemaal nog al kortaf en geprikkeld ook. “ Alsof ze me vroeg hoe ik het in mijn hoofd haalde om te blijven leven”, zo klonk het. Niet alleen zorgkantoren schofferen dus maar het CIZ kan er bij tijd en wijle ook wat van. Maar het ging nog even verder:
” Overigens werd mijn budget per direct stopgezet met als reden dat het budget op geen enkele wijze had meegewerkt aan het herstel en dat in retroperspectief gezien de artsen het bij het verkeerde eind hadden gehad…want ik was niet doodgegaan, dus waarschijnlijk ook niet terminaal geweest….. U kunt begrijpen nadat ik op eigen kracht letterlijk uit de dood ben teruggekomen ( januari 2008 was ik terminaal patient) dat dit op zijn zachts gezegd een traumatische ervaring was om mee te maken dat ik dit zo voor mijn kiezen kreeg. Zoveel miskenning en zoveel beroepsdeformatie kon zelfs ik niet aan…. Inmiddels ben ik sinds 16 juni 2009 schoon verklaard en nu wijd ik mijn leven aan anderen helpen op deze weg.” Binnenkort brengen wij nog een aantal ervaringen naar buiten.
Bron: thuiszorgnieuws