Janken, snikken, krijsen of onbedaarlijk jammeren: huilen. Wat is daar eigenlijk het nut van? En waarom huilt de een al bij een schattig poezenfilmpje en heeft de ander in geen jaren een traan gelaten? “Als je uitzonderlijk veel huilt, vraag je heel veel van je omgeving.”
En waarom huilt de een al bij een schattig poezenfilmpje en heeft de ander in geen jaren een traan gelaten? “Als je uitzonderlijk veel huilt, vraag je heel veel van je omgeving.”
De Amerikaanse Heather Christle zocht het uit voor haar boek ‘The Crying Book’, dat deze week in Nederland verkrijgbaar is. Christle heeft geen enkele moeite met huilen, zeker in haar depressieve periode niet.
Ook de 16-jarige Claire loopt nogal eens te snotteren. “Als ik een goed boek lees of als ik een mooi reclamespotje zie, dan voel ik de tranen al opkomen”, zegt ze. “Ik kan ook huilen als ik me gewoon niet goed voel, zonder dat ik weet waarom. Of als ik een slecht cijfer heb gehaald en aan mijn docent moet uitleggen waarom. Of gewoon, als ik ruzie heb met mijn ouders. Ik ben gewoon een huilebalk.”
Lees hier het volledige artikel.