Tijdens mijn geneeskundeopleiding in Antwerpen koos ik al voor het vak reumatologie. En ik zorgde dat ik ruim de gelegenheid had om coschappen op de reumatologieafdeling te lopen. Ik vond het heerlijk, er viel zo veel te leren.
Mijn opleiding tot reumatoloog startte in Nederland. Ik startte als arts-assistent op de gemengde afdeling Reuma/Nefro. Vanaf mijn eerste werkweek hoorde ik de verpleging regelmatig verzuchten: die reumapatiënten, dat zijn de moeilijkste patiënten. En dit heb ik mijn hele opleiding lang op veel vlakken gehoord. Van verpleging, van andere specialisten, van collega-arts-assistenten. En weet je wat? Ik begreep het oprecht niet. Ik had ook al behoorlijk wat reumatologie gezien en ik herkende het beeld van de moeilijke patiënt niet.
Als eerste krijg ik enorme kriebels bij het woord ‘de reumapatiënt’, want wie is dat dan hè?! Dat is net zoiets als ‘dé dokter’, daarbij voel ik me persoonlijk ook nooit aangesproken. Goed, los van deze jammerlijke generalisatie: ik kon maar niet vatten wat er nu zo moeilijk was aan deze categorie patiënten. Ik begreep al snel wel dat het niet zozeer ging om de medische problematiek maar om de karaktereigenschappen van de patiënten. Ik vroeg me af wat zij toch zagen dat ik niet zag. En ik vroeg ook aan deze en gene waarom ze de reumapatiënt zo moeilijk vonden.
Lees hier het volledige artikel.