Onderzoekers van het Leids Universitair Medisch Centrum (LUMC) hoopten dichtbij een nieuwe manier te zijn om spierziektes te remmen. Maar het onderzoek pakte anders uit dan verwacht. Hun methode leidde juist tot spierafbraak bij proefdieren. “Het is goed om ook over foute aannames te publiceren, maar dat is nog niet gebruikelijk.”
“Het idee dat we vooraf hadden, onze hypothese, klopte niet”, erkent Annemieke Aartsma-Rus, hoogleraar translationele genetica in het LUMC. “Het is niet gebruikelijk om die bevinding dan in een wetenschappelijk tijdschrift te publiceren, maar we hebben dat toch gedaan, omdat het de wetenschap verder helpt. Andere onderzoekers hoeven dan niet meer hetzelfde te proberen. Inmiddels weten we ook dat een Franse onderzoeksgroep eerder dezelfde ontdekking heeft gedaan, maar zij hebben dit nog niet gepubliceerd.” De hoogleraar hoopt dat meer wetenschappers hun ‘feil-angst’ overwinnen en artikelen publiceren over hypotheses die niet blijken te kloppen, zoals ze bepleitte in haar LUMC-blog.
Spierweefsel verdwijnt
Aartsma-Rus legt het onderzochte idee uit: “De hoeveelheid spierweefsel in het lichaam is niet constant, maar continu onderhevig aan opbouw en afbraak. Een van de factoren die hiervoor zorgt is het molecuul myostatine. Bekend is dat de spiermassa afneemt wanneer myostatine aan een bepaalde receptor in de spieren bindt.” Promovenda Svitlana Pasteuning-Vuhman probeerde met deze kennis een behandeling te ontwikkelen voor spierziektes waarbij er spierweefsel verdwijnt, zoals de ziekte van Duchenne. “We hoopten de spierafbraak te kunnen remmen door de hoeveelheid receptor te verminderen, maar dat bleek een misvatting: er werd juist spierweefsel afgebroken wanneer we de hoeveelheid van deze receptor bij proefdieren verminderden.”
Aartsma-Rus legt het onderzochte idee uit: “De hoeveelheid spierweefsel in het lichaam is niet constant, maar continu onderhevig aan opbouw en afbraak. Een van de factoren die hiervoor zorgt is het molecuul myostatine. Bekend is dat de spiermassa afneemt wanneer myostatine aan een bepaalde receptor in de spieren bindt.” Promovenda Svitlana Pasteuning-Vuhman probeerde met deze kennis een behandeling te ontwikkelen voor spierziektes waarbij er spierweefsel verdwijnt, zoals de ziekte van Duchenne. “We hoopten de spierafbraak te kunnen remmen door de hoeveelheid receptor te verminderen, maar dat bleek een misvatting: er werd juist spierweefsel afgebroken wanneer we de hoeveelheid van deze receptor bij proefdieren verminderden.”
Lees hier het volledige artikel.