Voorbij is de tijd dat de dokter op een voetstuk stond en eenzijdig bepaalde wat er ging gebeuren. Patiënten willen en mogen meepraten en soms zelfs meebeslissen over hun behandeling. Dit wordt Shared Decision Making genoemd.
Patiënte Romy en haar behandelaar, chirurg Ruben Visschers – ze spreken elkaar bij de voornaam aan – kijken samen terug op een hectische periode. Hoe verliep hun gezamenlijke besluitvorming? Romy: “Uiteindelijk is een goede vertrouwensband tussen arts en patiënt bepalend.”
Bij Romy werd in 2018 endeldarmkanker ontdekt, en dat terwijl ze net een kindje had gekregen. De uitslag kwam als een donderslag bij heldere hemel. “De chirurg, dat was Ruben, viel met de deur in huis,” vertelt Romy. Hij zei: ‘Ik heb slecht, heel slecht nieuws, het is kanker.’ Terugkijkend vond ik die directheid heel goed.” Volgens Ruben Visschers heeft het weinig zin er om heen te draaien. “Een patiënt zit bij zo’n gesprek maar op één ding te wachten: is het goed of fout? Dat is de standaardbenadering. Je zegt hoe het is en praat er niet teveel om heen.”
Keuzemoment
Thuisgekomen konden haar vriend Daan en Romy zich weinig van het slechtnieuwsgesprek herinneren. “Behalve het gruwelijke perspectief dat ik binnen enkele maanden dood zou kunnen zijn.” Visschers nam in die dagen uitgebreid de tijd om alles nog eens uit te leggen. Van echt meepraten was nog geen sprake. Romy: “Je gaat mee in het protocol. Ik had zoiets van: wat er moet gebeuren, doen we, liefst zo snel mogelijk.” Toch was er al vroeg, vlak voor de chemoradiatie, een eerste keuzemoment. Romy: “er werd ons gevraagd of we preventief eicellen wilden laten invriezen.”
Lees hier het volledige artikel.