Veel cursussen voor zorgverleners zijn erop gericht in een acute medische situatie zo snel mogelijk een interventie te beginnen om verdere schade te voorkomen. Regelmatig is echter niet bekend of behandeling wel conform de wens van de patiënt is. Aan de hand van 3 *casussen (*geval om van te leren of om te bestuderen) illustreren we het belang van het bespreken van behandelbeperkingen met patiënten en hun familie of wettelijke vertegenwoordigers.
Artsen zijn continu bezig gepaste zorg te bieden aan patiënten. In de electieve situatie worden de voor- en nadelen van verschillende behandelingen besproken volgens de principes van gezamenlijke besluitvorming (‘shared decision making’). In de acute situatie is dit soms niet haalbaar en zal de arts beginnen met de beste behandeling voor de patiënt, al dan niet in samenspraak met zijn of haar vertegenwoordiger. Hierbij is de veronderstelde wens van de patiënt natuurlijk wel leidend. Een onderdeel van het in te stellen beleid is het bespreken van eventuele behandelbeperkingen.
De KNMG adviseert artsen en patiënten om tijdig te spreken over het levenseinde en eventuele behandelbeperkingen, maar dit gebeurt lang niet altijd. Gesprekken over wat en wanneer te doen vormen een belangrijk deel van het werk van zorgverleners. Dit kunnen emotioneel beladen en tijdrovende gesprekken zijn. Desalniettemin is het belangrijk ze te voeren en duidelijke afspraken hierover te maken. Onduidelijkheid over dit beleid kan leiden tot slechte zorg, en tot ontevredenheid bij de patiënt, zijn of haar familie, zorgverleners en anderen.
Bij de 3 casussen die wij hier bespreken leidde onvolledige communicatie over de wens van de patiënt tot overbehandeling met nadelige gevolgen, waaronder een verstoord sterf- en rouwproces bij de nabestaanden. Ondanks dat deze casussen voorbeelden zijn van overbehandeling, kan onderbehandeling uiteraard ook schadelijk zijn. Steeds is aandacht voor goede communicatie cruciaal.
Lees hier het volledige artikel.