Embryo-modellendebat: pijn als maatstaf.
Embryo-modellen ervaren geen pijn, voelen geen emoties en beseffen niet dat ze bestaan. Dus kunnen we er toch gewoon onderzoek mee doen?
Als een wetenschapper op een feestje vertelt dat zij menselijke huidcellen in haar laboratorium zo heeft aangepast dat ze zich gedragen als een embryo, dan zullen veel mensen hun wenkbrauwen fronsen. Kan dat? Mag dat zomaar?
Waarom niet, zou de wetenschapper kunnen tegenwerpen. Deze ‘embryo-modellen’ zijn immers niet veel meer dan klompjes cellen in een petrischaaltje. Ze hebben geen zenuwstelsel, geen bewustzijn en wetenschappers kunnen ze zo ontwerpen dat ze nooit tot een echt mens kunnen uitgroeien. Onderzoek met deze ‘namaakembryo’s’ kan waardevolle informatie opleveren over de vroege embryonale ontwikkeling die wetenschappers met ‘echte’ embryo’s niet kunnen verkrijgen. Dat moeten we toch zeker willen?
Pijn en lijden
Omdat embryo-modellen geen pijn kunnen ervaren, zou je inderdaad kunnen betogen dat het geen probleem is om ze te gebruiken voor onderzoeksdoeleinden. Sterker nog, onderzoek met embryo-modellen kan juist helpen om menselijk lijden in de toekomst te verminderen. Geeft dat wetenschappers niet de morele plicht om dit onderzoek te doen?
Lees hier het volledige artikel.