Maxime is gek op dansen. Richelle is verslingerd aan het rijden op haar paard Armanda. En Anissa heeft het erg naar haar zin op de scouting. Pubermeiden, die hun best doen op school, van shoppen houden en af en toe gaan stappen. Maar Maxime van Dijck (16), Richelle van der Koppel (16) en Anissa el Ghelbzouri (15) zijn ook jonge meiden met jeugdreuma.
Ambassadeur Anita Witzier ontmoette de drie meiden tijdens het maken van de speciale weekendbijlage Vrij van HDC media, eind 2012. Zij vroeg zich af: Jong zijn en reuma hebben, hoe is dat eigenlijk?
Anita: Hoe gaat het met jullie?
Richelle: “Met mij gaat het redelijk. Ik kan een hoop, maar als ik op vrijdagavond uit wil, moet ik ’s middags even naar bed om energie op te doen.”
Anissa: “Het is erger geweest. Toen ik drie jaar geleden reuma kreeg, had ik heel veel last. Nu valt het mee, maar ik kan niet meer hockeyen en gitaarspelen. Daar baalde ik in het begin heel erg van. Nu zit ik op scouting. Dat is ook leuk, maar soms mis ik hockey wel.”
Maxime: “Eigenlijk wel goed. Door de medicijnen heb ik alleen nog last van mijn knie. Ik zit in een streetdance team. Soms kan ik bepaalde dingen niet, zoals op mijn knieën vallen. Daar houdt de coach rekening mee. Voor het EK in 2012 heb ik extra hard getraind, vier keer in de week. Dat had ik een paar jaar geleden echt niet gedacht. Als je doorzet, is er veel mogelijk, althans voor mij.”
Anita: Worden jullie anders behandeld op school?
Anissa: “Een geschiedenisproefwerk is een drama. Ik kan niet zoveel kantjes vol schrijven. Meestal mag ik die proefwerken op de computer maken. Eerst wisten mijn klasgenoten niet wat reuma is. Toen ik het uitlegde, vonden ze het zielig voor me. Maar ik wil niet zielig worden gevonden!”
Richelle: “Ik ook niet, maar je bent een soort buitenbeentje. Ik kom ’s ochtends moeilijk op gang. Daarom ben ik vaak te laat bij de eerste les. Iedereen kijkt toch als je de klas in komt.”
Anita: Hoe gaan jullie vriendinnen met je reuma om?
Richelle: “Mijn vriendinnen zijn heel positief. We doen zoveel mogelijk normale dingen. Als we gaan shoppen, moet mijn rolstoel mee, want ik kan niet de hele dag lopen. Allemaal willen ze me dan duwen.”
Anissa: “Ik kreeg reuma toen ik net in de brugklas zat, dus ik kende nog niet veel anderen. Gelukkig had ik nog een hele goede vriendin van de basisschool. Zij was er altijd voor mij. De anderen weten het wel, maar ik praat er niet vaak over. Ook omdat het nu goed gaat.”
Anita: Wat is het vervelendste van reuma hebben?
Richelle: “Dat je toch een buitenbeentje bent. En dat ik vaak naar het ziekenhuis moet. In 2011 kon ik bijna niet meer lopen. Ik had een allergische reactie op de medicijnen. Als de artsen er niet zo snel bij waren geweest, was ik er misschien niet meer geweest. Toen schrok ik wel heel erg.”
Maxime: “Ik vind de onzekerheid het naarst. Een paar jaar geleden waren opeens al mijn gewrichten weer ontstoken. Daarvoor ging het net als nu heel goed. Ik ben bang dat het misschien weer heel erg wordt.”
Anissa: “De pijn. En dat ik van hockey en gitaarles af moest. De prikken vind ik vervelend. Mijn moeder doet dat gelukkig, want ik ga mezelf echt niet prikken! Elke maandag moet ik er twee. Van de tabletten word ik niet lekker. Dan denk ik wel eens, waarom ik?”
Op zondag 29 september is de Singelloop tegen reuma in Utrecht. De opbrengst hiervan gaat naar jeugdreuma-onderzoek.
Bron: Reumafonds